Ποδήλατο στην άδεια πόλη

Είναι μερικά χρόνια τώρα που με παρέσυρε κι εμένα το ρέμα και αναγκάστηκα να αποκτήσω αυτοκίνητο. Γρήγορα συνειδητοποίησα αυτό που ήδη ήξερα: ότι ο φυσικός χώρος του αυτοκινήτου σίγουρα ΔΕΝ είναι το αστικό περιβάλλον. Ευτυχώς που κάποια στιγμή με έπεισαν κι εμένα να ενστερνιστώ τη λύση του ποδηλάτου για την μετακίνηση στην πόλη και έκτοτε ανακάλυψα ξανά τη χαμένη Θεσσαλονίκη.

Παρόλη όμως την ταλαιπωρία που υφίσταται ένας οδηγός αυτοκινήτου, παραδέχτηκα πολύ γρήγορα πως πρέπει να χρησιμοποιεί κανείς το αυτοκίνητό του στις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, καθώς και τα σαββατοκύριακα του Ιουλίου και του Αυγούστου, ακόμα και για να πάει στο περίπτερο για να πάρει τσιγάρα. Είναι οι μόνες μέρες του χρόνου που γίνεται η πόλη μας "φιλική" προς το αυτοκίνητο, που μπορούμε τελικά να χρησιμοποιούμε άνετα αυτοκίνητο, και μας θυμίζει πώς θα πρέπει να είναι μία πόλη για τους ανθρώπους: με ελάχιστα αυτοκίνητα, καθόλου κίνηση και αρκετούς πεζούς.

Σήμερα, παρόλη την αφόρητη ζέστη που είχε, πήρα το ποδήλατο για να κατέβω στο κέντρο για κάτι ψώνια. Λυπάμαι που το λέω, αλλά για άλλη μία φορά το ποδήλατο εκμηδένισε το αυτοκίνητο. Ακόμα και στην άδεια πόλη, στον καύσωνα ερήμου, πάλι το ποδήλατο είναι πιο γρήγορο από το αυτοκίνητο, έχει περισσότερη πλάκα και κινείται και με μεγαλύτερη ασφάλεια. Προτρέπω, λοιπόν, τον καθένα να πάρει το ποδήλατό του μία τέτοια μέρα του καλοκαιριού και να βγει στους δρόμους. Έτσι μόνο θα καταλάβει πώς είναι μία ανθρώπινη πόλη και πώς θα έπρεπε να κινούμασταν με ποδήλατο σ' αυτήν. Άνετα, ευχάριστα, γρήγορα και με ασφάλεια.

Λυπάμαι, αλλά για άλλη μια φορά το αυτοκίνητο βγήκε χαμένο στη σύγκριση με το ποδήλατο...

Ποδηλάτες στη Θεσσαλονίκη

Το ξέρω πως στην Κοπεγχάγη, στο Άμστερνταμ και σε άλλες ποδηλατικές πόλεις, όταν συναντιούνται ποδηλάτες ούτε χαιρετιούνται ούτε καλημερίζονται, πόσο μάλλον να χρησιμοποιούν τα κουδουνάκια τους!  Το πολύ-πολύ να χαμογελάσουν ο ένας στον άλλο.

Είναι όμως τόσοι πολλοί οι ποδηλάτες στις χώρες αυτές, που πραγματικά δεν γίνεται να χαιρετάει κάποιος όλον αυτόν τον κόσμο.  Ακόμα και σε μία κωμόπολη να βρίσκεσαι, αποκλείεται να γνωρίζεις όλους τους συνανθρώπους σου.  Πολύ περισσότερο δε, σ' αυτές τις μεγαλουπόλεις, όπου ένας στους δύο κατοίκους χρησιμοποιούν ποδήλατο.

Όμως εδώ είναι Βαλκάνια!  Για την ακρίβεια, Ελλάδα.  Και παρότι η ποδηλατική κοινότητα έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία 2 χρόνια, δεν παύει να είναι οι ποδηλάτες λίγοι και, επιτρέψτε μου, γραφικοί.  Κι αυτό το πράγμα μας ενώνει, μας ξαναδίνει την ταυτότητα της ομόνοιας που έχουμε χάσει στη σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία.

Προχθές που πραγματοποιήσαμε μία εκδρομή με την παρέα, είδαμε αρκετούς ποδηλάτες, κυρίως από το αντίθετο ρεύμα.  Άλλοι είχαν βγει για προπόνηση, άλλοι για βόλτα, άλλοι πηγαίναν για μπάνιο και, ελπίζω, άλλοι στη δουλειά τους.  Και το χαιρόμουν, κάθε φορά και περισσότερο, που όλοι χαιρετιόμασταν μεταξύ μας.  Και μάλιστα, με τον πλέον βαλκανικό και πολύβουο τρόπο:  χρησιμοποιώντας τα κουδούνια μας!

Δεν έχει σημασία για ποιο λόγο χρησιμοποιεί ο καθένας το ποδήλατό του.  Ομορφαίνει την πόλη του, κάνει καλό στην υγεία του, και συμμετέχει άθελά του σε μία μεγαλύτερη κοινότητα που προσπαθεί να χτίσει κάτι ανθρώπινο στις στάχτες του "παλιού" τρόπου ζωής.  Κι επειδή αναγνωρίζουμε όλοι τους κινδύνους που ενέχει (ακόμα) η χρήση ποδηλάτου στην Ελλάδα, δεν μένει παρά να συμπαραστεκόμαστε και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Γι' αυτό, λοιπόν, να ξέρετε, φίλοι ποδηλάτες, ότι ήμαστε κι εμείς εδώ, οι "απ' το αντίθετο ρεύμα"...

Εκδρομή στο Σέιχ Σου

Σήμερα το πρωί ανεβήκαμε για άλλη μία φορά στο Σέιχ Σου.  Η παρέα μικρή αλλά εκλεκτή: ο Θωμάς, ο Βασίλης, ο Γιάννης. Με το Γιάννη ήταν η πρώτη φορά που κάναμε μαζί ποδήλατο, και η εμπειρία ήταν καταπληκτική και αποδείχτηκε εξίσου καλός ποδηλάτης με το Βασίλη και καλός γνώστης της περιοχής.

Αν και η βόλτα ξεκίνησε ως κάτι χαλαρό, τελικά εξελίχθηκε σε μία νέα, πρωτόγνωρη για μερικούς από μας, εμπειρία:  βγαίνοντας από τον γνωστό (κλασσικό πλέον) αγροτικό δρόμο που ξεκινάει από τη Γέφυρα της Περραιβού, περνάει μπροστά από τη "Βάρκα" και καταλήγει στο Πανόραμα, απέναντι σπό το στρατόπεδο Παπασχάλη, μπήκαμε σε κάποια μονοπάτια.

Άγνωστα για μένα αυτά τα μονοπάτια, ήταν σημεία όπου χάνεται το φως του ήλιου από τα τριγύρω δέντρα. Δύσκολα για μένα, εύκολα για τα υπόλοιπα παιδιά.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε είναι το εξής:  καλές οι βόλτες στις ανήφορες από τους αγροτικούς και δασικούς δρόμους, αλλά και τα μονοπάτια έχουν τη δική τους γοητεία! Χρειαζόμαστε όμως πολύ προπόνηση για να βελτιώσουμε την τεχνική μας και να γίνουμε, στο τέλος, και καλύτεροι ποδηλάτες.