Ένας περίεργος συνδυσασμός έκανε την εμφάνισή του σήμερα στους δρόμους της ανατολικής Θεσσαλονίκης: ένα αγωνιστικό ποδήλατο ("κουρσάκι") κι ένα ποδήλατο βουνού (MTB) να κινούνται παρέα στους ασφάλτινους δρόμους της περιοχής της Θέρμης!
Βγήκαμε το πρωί (όχι και τόσο νωρίς όσο θα θέλαμε) με το φίλο μου τον Γιώργο, να κάνουμε μία σβέλτη βολτίτσα με το νεοαποκτηθέν ποδηλατάκι του. Επιτέλους, θέλαμε να δούμε και οι δυο μας, τι το τόσο εντυπωσιακό έχουν αυτά, τα αγωνιστικά ποδήλατα. Εγώ, δυστυχώς, είμαι χωρίς ποδήλατο για δρόμο τις τελευταίες βδομάδες, αλλά επειδή έχω επίσης σοβαρή έλλειψη ποδηλασίας, είπα να πάρω το Lee Cougan και να ταλαιπωρηθώ στην άσφαλτο και στην ταχύτητα μ' αυτό.
Η μέρα ήταν εκπληκτική, αλλά πολύ ζεστή την ώρα που γυρνούσαμε. Ίσως και να ποδηλατούσαμε κάτω από 30°C και καυτό ήλιο την ώρα που επιστρέφαμε. Αυτό μας κούρασε αρκετά. Εγώ, δε, κουράστηκα ακόμα περισσότερο, καθώς έπρεπε να πηγαίνω με τη μεγαλύτερη σχέση του "Στρατηγού" και να καταφέρνω να ακολουθώ το ρελαντί της "κούρσας". Πραγματικά, οι ταχύτητες που πιάνουν αυτά τα αγωνιστικά ποδήλατα είναι αδιανόητες για νέους ποδηλάτες.
Ποδηλατήσαμε αρκετά, γύρω στις 3 ώρες και πάλι. Μέσω Χαριλάου βγήκαμε στα Νεκροταφεία Θέρμης και στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, κινούμενοι δεξιά της Εθνικής Οδού "Θεσσαλονίκης-Μουδανιών" για Χαλκιδική φτάσαμε στο KOSMOS κι από 'κει περάσαμε στην άλλη πλευρά της Εθνικής Οδού, μέχρι που καταλήξαμε στη Θέρμη. Παρακάπτοντας το χωρίο της Θέρμης (που κάλλιστα θυμίζει Τούμπα με την έκταση που έχει πάρει) πήραμε την 7η Οδό και βγήκαμε στους Ταγαράδες. Αυτή τη φορά στρίψαμε αριστερά, και προσπερνόντας την Αγ. Παρασκευή, φτάσαμε στη Σουρωτή, όπου και κάναμε μία στάση στο γήπεδο, για νερό, φαγητό και λίγη δροσιά.
Απέναντί μας στη μικρή καντίνα, κάτω από ένα κιόσκι στην άκρη του δρόμου, 5-6 παρέες ντόπιων είχαν αρχίσει τα ψησίματα, τις μπύρες και τις ρετσίνες. Η τσίκνα αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος εχθρός και έκανε τα γόνατά μας να λυγίσουν! Αντιστάθηκε ο Γιώργος στις εκκλήσεις μου για ένα ελαφρύ σάντουιτς με σουβλάκι ή για ένα ακόμα ελαφρύτερο με παντσέτα και τελικά, αυτήν την Πρωτομαγιά εμείς δεν τσικνίσαμε!
Συνεχίσαμε προς Βασιλικά, όπου και στρίψαμε και πάλι αριστερά στην Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης-Πολυγύρου, για την επιστροφή στο σπίτι. Στο σημείο αυτό συναντήσαμε λίγο αέρα, ενώ η ζέστη ήταν ήδη μεγάλη. Για να αποφύουμε αυτά τα εμπόδια, βάλαμε κάτω το κεφάλι και με τον Γιώργο μπροστά κι εγώ να προσπαθώ για αρκετά χιλιόμετρα να "κολλήσω" από πίσω του, περάσαμε από τα Λουτρά Θέρμης και τη Ραιδεστό σε μεγάλες ταχύτητες και χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει ο ένας τον άλλο. Πραγματικά αποκομμένοι στον κόσμο και το παρόν μας! Άλλο ένα μικρό διάλλειμα στη Ραιδεστό για νερό και ίσκιο σε ένα παρκάκι γεμάτο γονείς και παιδιά να παίζουν αμέριμνα και να χαίρονται την εξοχή και την Άνοιξη της Πρωτομαγιάς.
Από 'κει και πέρα, δεν θυμάμαι και δεν κατάλαβα πώς φτάσαμε σπίτι. Περάσαμε, βέβαια, από το πάνω μέρος της Θέρμης (κοντά από το Φράγμα) και ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο για Θεσσαλονίκη, αλλά αυτή είναι μία τόσο συνηθισμένη διαδρομή, και η κούραση στο σημείο αυτό τόσο μεγάλη, που δεν κοιτούσα καμία άλλη λεπτομέρεια.
Στα αξιοσημείωτα της όλης βόλτας μας ήταν η τεράστια ταλαιπωρία που βλέπαμε να υφίστανται οι συμπολίτες μας που επέλεξαν να φύγουν, γι' άλλη μια φορά, στη Χαλκιδική για να γιορτάσουν την Πρωτομαγιά και την Άνοιξη. Ήδη όταν πηγαίναμε προς Θέρμη η εθνική οδός είχε αρχίσει να μποτιλιάρει και τα αυτοκίνητα αρχίζαν σιγά σιγά να σταματάνε. Όταν, δε, είχαμε φτάσει στη Ραιδεστό, όλοι οι δρόμοι, κεντρικοί αλλά και στενάκια, ήταν φίσκα στα σταματημένα αυτοκίνητα. Εύκολα μαντεύει κανείς πώς ήταν και η επιστροφή τους. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς όλοι οι Θεσσαλονικείς θέλουν να καταφύγουν στη Χαλκιδική με την πρώτη ευκαιρία. Αλλά ακόμα και μία τέτοια απόφαση να πάρει κανείς, γιατί θα πρέπει να ξεκινήσει αργά το μεσημέρι; Γιατί, βέβαια, μας αρέσει το ξενύχτι σ' αυτή τη χώρα και δεν μπορούμε να κάνουμε κράτη ένα βράδυ, ώστε να ξυπνήσουμε νωρίς και να φύγουμε ανεμπόδιστα. Ελληνικά παράλογα!
Μ' άρεσε πολύ η σημερινή βόλτα. Αν και με "βουνίσιο" ποδήλατο έκανα μία γρήγορη, ασφάλτινη βόλτα, σε ρυθμούς και τρόπους "κούρσας". Ο ήλιος μας την έκανε γι' άλλη μια φορά, αλλά έτσι μαθαίνουμε όλοι πως για να κάνεις ποδήλατο πρέπει να σηκώνεσαι από τα άγρια μεσάνυχτα. Η λαχτάρα μου, πάντως, για αγωνιστικό ποδήλατο κάθε άλλο παρά έσβησε σήμερα! Ελπίζω αρκετά σύντομα να πάψω να είμαι τόσο γραφικός στο δρόμο και να αποκτήσω κι εγώ τη δική μου "κούρσα"!!!
Βγήκαμε το πρωί (όχι και τόσο νωρίς όσο θα θέλαμε) με το φίλο μου τον Γιώργο, να κάνουμε μία σβέλτη βολτίτσα με το νεοαποκτηθέν ποδηλατάκι του. Επιτέλους, θέλαμε να δούμε και οι δυο μας, τι το τόσο εντυπωσιακό έχουν αυτά, τα αγωνιστικά ποδήλατα. Εγώ, δυστυχώς, είμαι χωρίς ποδήλατο για δρόμο τις τελευταίες βδομάδες, αλλά επειδή έχω επίσης σοβαρή έλλειψη ποδηλασίας, είπα να πάρω το Lee Cougan και να ταλαιπωρηθώ στην άσφαλτο και στην ταχύτητα μ' αυτό.
Η μέρα ήταν εκπληκτική, αλλά πολύ ζεστή την ώρα που γυρνούσαμε. Ίσως και να ποδηλατούσαμε κάτω από 30°C και καυτό ήλιο την ώρα που επιστρέφαμε. Αυτό μας κούρασε αρκετά. Εγώ, δε, κουράστηκα ακόμα περισσότερο, καθώς έπρεπε να πηγαίνω με τη μεγαλύτερη σχέση του "Στρατηγού" και να καταφέρνω να ακολουθώ το ρελαντί της "κούρσας". Πραγματικά, οι ταχύτητες που πιάνουν αυτά τα αγωνιστικά ποδήλατα είναι αδιανόητες για νέους ποδηλάτες.
Ποδηλατήσαμε αρκετά, γύρω στις 3 ώρες και πάλι. Μέσω Χαριλάου βγήκαμε στα Νεκροταφεία Θέρμης και στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, κινούμενοι δεξιά της Εθνικής Οδού "Θεσσαλονίκης-Μουδανιών" για Χαλκιδική φτάσαμε στο KOSMOS κι από 'κει περάσαμε στην άλλη πλευρά της Εθνικής Οδού, μέχρι που καταλήξαμε στη Θέρμη. Παρακάπτοντας το χωρίο της Θέρμης (που κάλλιστα θυμίζει Τούμπα με την έκταση που έχει πάρει) πήραμε την 7η Οδό και βγήκαμε στους Ταγαράδες. Αυτή τη φορά στρίψαμε αριστερά, και προσπερνόντας την Αγ. Παρασκευή, φτάσαμε στη Σουρωτή, όπου και κάναμε μία στάση στο γήπεδο, για νερό, φαγητό και λίγη δροσιά.
Απέναντί μας στη μικρή καντίνα, κάτω από ένα κιόσκι στην άκρη του δρόμου, 5-6 παρέες ντόπιων είχαν αρχίσει τα ψησίματα, τις μπύρες και τις ρετσίνες. Η τσίκνα αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος εχθρός και έκανε τα γόνατά μας να λυγίσουν! Αντιστάθηκε ο Γιώργος στις εκκλήσεις μου για ένα ελαφρύ σάντουιτς με σουβλάκι ή για ένα ακόμα ελαφρύτερο με παντσέτα και τελικά, αυτήν την Πρωτομαγιά εμείς δεν τσικνίσαμε!
Συνεχίσαμε προς Βασιλικά, όπου και στρίψαμε και πάλι αριστερά στην Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης-Πολυγύρου, για την επιστροφή στο σπίτι. Στο σημείο αυτό συναντήσαμε λίγο αέρα, ενώ η ζέστη ήταν ήδη μεγάλη. Για να αποφύουμε αυτά τα εμπόδια, βάλαμε κάτω το κεφάλι και με τον Γιώργο μπροστά κι εγώ να προσπαθώ για αρκετά χιλιόμετρα να "κολλήσω" από πίσω του, περάσαμε από τα Λουτρά Θέρμης και τη Ραιδεστό σε μεγάλες ταχύτητες και χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει ο ένας τον άλλο. Πραγματικά αποκομμένοι στον κόσμο και το παρόν μας! Άλλο ένα μικρό διάλλειμα στη Ραιδεστό για νερό και ίσκιο σε ένα παρκάκι γεμάτο γονείς και παιδιά να παίζουν αμέριμνα και να χαίρονται την εξοχή και την Άνοιξη της Πρωτομαγιάς.
Από 'κει και πέρα, δεν θυμάμαι και δεν κατάλαβα πώς φτάσαμε σπίτι. Περάσαμε, βέβαια, από το πάνω μέρος της Θέρμης (κοντά από το Φράγμα) και ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο για Θεσσαλονίκη, αλλά αυτή είναι μία τόσο συνηθισμένη διαδρομή, και η κούραση στο σημείο αυτό τόσο μεγάλη, που δεν κοιτούσα καμία άλλη λεπτομέρεια.
Στα αξιοσημείωτα της όλης βόλτας μας ήταν η τεράστια ταλαιπωρία που βλέπαμε να υφίστανται οι συμπολίτες μας που επέλεξαν να φύγουν, γι' άλλη μια φορά, στη Χαλκιδική για να γιορτάσουν την Πρωτομαγιά και την Άνοιξη. Ήδη όταν πηγαίναμε προς Θέρμη η εθνική οδός είχε αρχίσει να μποτιλιάρει και τα αυτοκίνητα αρχίζαν σιγά σιγά να σταματάνε. Όταν, δε, είχαμε φτάσει στη Ραιδεστό, όλοι οι δρόμοι, κεντρικοί αλλά και στενάκια, ήταν φίσκα στα σταματημένα αυτοκίνητα. Εύκολα μαντεύει κανείς πώς ήταν και η επιστροφή τους. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς όλοι οι Θεσσαλονικείς θέλουν να καταφύγουν στη Χαλκιδική με την πρώτη ευκαιρία. Αλλά ακόμα και μία τέτοια απόφαση να πάρει κανείς, γιατί θα πρέπει να ξεκινήσει αργά το μεσημέρι; Γιατί, βέβαια, μας αρέσει το ξενύχτι σ' αυτή τη χώρα και δεν μπορούμε να κάνουμε κράτη ένα βράδυ, ώστε να ξυπνήσουμε νωρίς και να φύγουμε ανεμπόδιστα. Ελληνικά παράλογα!
Μ' άρεσε πολύ η σημερινή βόλτα. Αν και με "βουνίσιο" ποδήλατο έκανα μία γρήγορη, ασφάλτινη βόλτα, σε ρυθμούς και τρόπους "κούρσας". Ο ήλιος μας την έκανε γι' άλλη μια φορά, αλλά έτσι μαθαίνουμε όλοι πως για να κάνεις ποδήλατο πρέπει να σηκώνεσαι από τα άγρια μεσάνυχτα. Η λαχτάρα μου, πάντως, για αγωνιστικό ποδήλατο κάθε άλλο παρά έσβησε σήμερα! Ελπίζω αρκετά σύντομα να πάψω να είμαι τόσο γραφικός στο δρόμο και να αποκτήσω κι εγώ τη δική μου "κούρσα"!!!
