Ο καλύτερος τρόπος να ψεύδεσαι

Έχω αγανακτήσει πλέον!  Δεν θέλω να ξανακούσω κουβέντα από ερασιτέχνη ποδηλάτη για τη Μ.Ω. (μέσω ωριαία) ταχύτητα που έχει κάνει μετά από προπόνηση.  Σας υπενθυμίζω δε τη γνωστή ρήση, πως ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέμματα είναι να χρησιμοποιήσεις κάποια νούμερα.  Παρακάτω θα εξηγήσω γιατί όλο αυτό είναι μια ανοησία και μισή.

Καταρχάς, εκνευρίζομαι από μερικούς ερασιτέχνες (θα υπογραμμίζω συνεχώς αυτή τη λεπτομέρεια) ποδηλάτες για τη μέγιστη ταχύτητα που έπιασαν σε μία βόλτα/προπόνηση.  Τι θέλουν να μας πουν ή τι καταλαβαίνουν μ' αυτό το νούμερο;  Πως έχουν γρήγορο και ακριβό ποδήλατο ή πώς βρήκαν μεγάλη κατωφέρεια και χωρίς κίνηση από άλλα εμπόδια;  Εγώ θα ντρεπόμουν να γράψω κάτι τέτοιο, υποτιμώντας τον εαυτό μου και μεταφέροντας όλο το βάρος της αξίας μου στο πορτοφόλι και το ποδήλατό μου (συνήθως αυτά τα δύο είναι ισοδύναμα).  Επομένως, ΑΓΝΟΗΣΤΕ ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ στο κοντέρ σας!

Ας έρθω τώρα στο σημαντικότερο ζήτημα, αυτό της λανθασμένης μέτρησης της Μ.Ω.  Τα περισσότερα κοντέρ που χρησιμοποιούμε στα ποδήλατά μας (αν όχι όλα) υπολογίζουν την ταχύτητα του ποδηλάτου και τα λοιπά στατιστικά, όταν οι τροχοί κινούνται (λεπτομέρεια μεν, αλλά πολύ σημαντική).  Οι επαγγελματίες ποδηλάτες δεν σταματάνε ούτε για κατούρημα, ούτε για αλλαγή ελαστικού!  Αυτοί κινούνται όλη την ώρα και άρα η ένδειξη στο κοντέρ τους είναι και η πραγματική ταχύτητα του αγώνα τους.

Εμείς όμως οι ερασιτέχνες κινούμαστε με πολλές στάσεις και διαλείμματα.  Μάλιστα, όσο πιο «φρέσκος» είναι κάποιος στην ποδηλασία, τόσο περισσότερο θα σταματάει για ανάσες.  Μάλιστα, δεν είναι σπάνιο ένας καινούργιος ποδηλάτης να τρέχει γρήγορα από άγχος μήπως μείνει πίσω, αλλά παράλληλα να χρειάζεται περισσότερες και μεγαλύτερες στάσεις για να ανακάμψει σε δυνάμεις.  Η ένδειξη στο κοντέρ του θα δείξει ότι πηγαίνει πιο γρήγορα και από πρωταθλητή σε Tour de France, και στην πραγματικότητα ο χρόνος του θα είναι πιο αργός και από πατίνι!  Ακόμα χειρότερα, όσο βελτίωνεται στην ποδηλασία (δηλαδή κάνοντας καλύτερη διαχείριση δυνάμεων, ταχύτητας και χρόνου, πηγαίνοντας πιο μακρυά και πιο γρήγορα) τόσο πιο χαμηλές «επιδόσεις» θα φαίνεται πως έχει από τις πρώτες φορές που πήγαινε «σαν τον κεραυνό»!

Βρείτε μου, τώρα, εσείς πιο το νόημα να κοιτάμε ψευδεπίγραφα νούμερα.  Συμπέρασμα:  Καταγράψτε την ώρα που ξεκινήσατε, την ώρα που τελειώσατε, τα χιλιόμετρα που κάνατε και κάντε τις απαραίτητες πράξεις!  ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΤΕ ΤΑ ΚΟΝΤΕΡ του Lidl τι νούμερα γράφουν!  Επίσης, και αυτό προέρχεται από εμπειρία σε ταξίδια και brevet, δεν πειράζει να χάσεις και 10' στο χρόνο που γράφεις.  Αν κάνεις >100km αυτός θα είναι μερικά δέκατα παραπάνω στην πραγματική μέση ωριαία ταχύτητα που διήνυσες.

Καλές βόλτες!!!

Καφές στο Πανόραμα

Σήμερα, η προπόνησή μας δεν πήγε και πολύ καλά.  Έπρεπε να το περιμένουμε αυτό, καθώς ούτε σωστό εξοπλισμό έχουμε (το ποδήλατο του Γιώργου έχει κασέττα για ταχύτητες και όχι ανηφόρες) αλλά ούτε και η φυσική μας κατάσταση είναι τέτοια που να μας επιτρέπει από τώρα να ανεβούμε ανηφορίτσες.

Δεν πειράζει, όμως, καθώς και στην αποτυχία πρέπει να βρίσκουμε και να βλέπουμε σημεία γνώσης.  Καταρχάς, έχει πειστεί πλέον ο Γιώργος για την αναγκαιότητα της αλλαγής της κασέττας του ποδηλάτου του.  Και, φυσικά, όταν λέμε αλλαγή δεν εννοούμε να την πετάξει, απλώς να έχει δύο σετ και να χρησιμοποιεί το καθένα κατά το δοκούν.  Κατά δεύτερον, η σημερινή αποτυχία πιστεύω ότι μας προσγείωσε λιγάκι σε προσδοκίες και υπερφίαλη αισιοδοξία, όπως επίσης ότι (ελπίζω) να έγινε μάθημα στην υπόλοιπη παρέα για την αναγκαιότητα του δυνατού πρωινού, του σωστού ζεστάματος πριν την ανάβαση και της διαχείρισης που χρειάζεται της δύναμης πάνω στο ποδήλατο.

Όσον αφορά τον γράφοντα, συνειδητοποίησα ότι έχουμε αρκετή δουλειά ακόμη:  να κάνεις ένα brevet σε ευθεία, δεν είναι πρόβλημα.  Δυστυχώς, όμως, θα πρέπει και να ήμαστε προπονημένοι για ανηφόρες και κατήφορες (ναι, και γι' αυτές χρειάζεται μία προπόνηση, τεχνικής φύσεως).  Νοιώθω όμως πως σε 1 βδομάδα προπονήσεων σε ανηφόρες, θα αποκτήσω γρήγορα τη δύναμη που απαιτείται για το απαιτητικό brevet της Κοζάνης.  Για τα υπόλοιπα brevet δεν ανησυχώ, με τη φόρα από το πρώτο θα βγουν και τα υπόλοιπα.  Επίσης, χάρηκα ακόμα περισσότερο σήμερα το αγωνιστικό "κουρσάκι" του Γιώργου:  τις ταχύτητες τις συνήθισα απ' την προηγούμενη βόλτα μας, σήμερα τις λάτρεψα!  Εκεί που μου φαινόταν πολύ ελαφρύ το τιμόνι και δύσχρηστο, σήμερα το είδα σταθερό και ακλόνητο.  Και, τέλος, αν και το ποδήλατο είναι βαρύ για την κατηγορία του, μια χαρά ανέβαινε την ανηφόρα του Πανοράματος, και μάλιστα με ορθοπεταλιά, καθώς η σέλα ήταν πολύ ψηλά και δεν έφτανα να κάτσω και να ποδηλατώ με δύναμη!   Ας είναι καλά ο παλιόφιλος Μεσιτίδης!!!

Λίγα λόγια και για τη διαδρομή:  προχθές κάναμε τη διαδρομή Περαία-Πλαγιάρι-Επανομή-Μηχανιώνα-Περαία-Θέρμη.  Η ανήφορα για Πλαγιάρι είναι μια καλή εισαγωγή σε ανηφόρες.  Παρόλα αυτά, δεν την βγάλαμε και οπωσδήποτε απαιτείται επανεξέταση.  Δυστυχώς, όμως, σήμερα το πρωί ο χρόνος ήταν περιορισμένος.  Γι' αυτό το λόγο, αποφασίσαμε να ανεβούμε στο Πανόραμα από τον κεντρικό δρόμο και να κατεβούμε από τον πίσω δρόμο για Θέρμη.  Η διαδρομή αυτή είναι αρκετά δύσκολη (πέρσι πίστευα ότι μόνο "άρρωστοι" την κάνουν), αλλά ρεαλιστική και, το σημαντικότερο, αρκετά σύντομη.  Δυστυχώς, και το ξέραμε αυτό, δεν ήμασταν έτοιμοι για τέτοιο βήμα ακόμα.

Ξεκινήσαμε με πίεση να τελειώσουμε τη βόλτα μας μέχρι τις 08:30.  Φύγαμε 06:40 από το σπίτι του Γιώργου και μετά από ένα πολύ γρήγορο και ανεπαρκές ζέσταμα στους δρόμους της Τούμπας, μπήκαμε στην Πλαστήρα και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μέσω Πυλαίας για Πανόραμα.  Δυστυχώς, στα μισά περίπου ο Γιώργος έσκασε (κι εγώ, αλλά ντρεπόμουν να το παραδεχτώ), οπότε η συνέχεια ήταν πάρα πολύ πιο δύσκολη.  Ακόμα και η αλλαγή ποδήλατων δεν βοήθησε πολύ, αφού μετά από 500m έπρεπε να ξανασταματήσουμε και να κλαίμε τη μοίρα μας!  Κάναμε άλλο ένα κουράγιο και φτάσαμε μετά κόπων και βασάνων  στο Πανόραμα κατά τις 07:50.  Μπορεί να μας πήρε 1h η ανηφόρα, αλλά τουλάχιστον 20' καθόμασταν ή περπατούσαμε, αφού είχαμε σκάσει.

Αγχωμένος ο Γιώργος και πολύ κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια, πρότεινε να μη συνεχίσουμε προς Θέρμη, αλλά να κάτσουμε για έναν γρήγορο καφέ και να γυρίσουμε απ' τον ίδιο δρόμο στο σπίτι.  Όπερ και εγένετο!  Άραξαμε σε έναν φοβερό φούρνο-καφέ (και τους δύο μας θύμισε γαλλικό καφέ σε πλατεία του Παρισίου), όπου ο καφές ήταν πανάκριβος, αλλά Πανόραμα είναι αυτό!  Μας άρεσε αρκετά το μέρος και πρέπει να το συμπεριλάβω κι αυτό στα συν της σημερινής βόλτας!

Πριν κλείσω τη σημερινή μέρα, να υπογραμμίσω κάτι, που μάλλον δεν έχει γίνει σαφές από τα γραφόμενά μου:  αξίζουν πολλά, μα πάρα πολλά, συγχαρητήρια στο Γιώργο για την προσπάθεια (έστω και αποτυχημένη) να ανεβεί στο Πανόραμα (τελικά τα κατάφερε, κι ας μην ήταν έτσι όπως το ονειρευόταν, υπομονή μέχρι την άλλη βδομάδα).  Το ποδήλατό του είναι τελείως ακατάλληλο για ανηφόρες, έστω και μικρής δυσκολίας.  Παρόλα αυτά ξεκίνησε δυνατά και συνέχισε για πολλά χιλιόμετρα σκασμένος, λαχανιασμένος και με τον ιδρώτα να αφήνει τα ίχνη στην άσφαλτο.  Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει μόλις ένα μήνα που έκοψε το κάπνισμα.  Η γνώμη μου βέβαια είναι, πως δεν φείδεται φυσικής κατάστασης αλλά εμπειρίας:  όταν ξέρεις το ποδήλατό σου και τις δυνάμεις σου, αλλάζεις ρυθμό και πεταλιές, παίζεις με την αναπνοή σου, ξεκουράζεσαι σε μικρά διαλείμματα και φτάνεις, τέλος πάντων, στην κορυφή κουρασμένος, εξαντλημένος, αλλά ποδηλατώντας.

Τώρα, γιατί δεν μπορώ να πείσω και τους υπόλοιπους ότι το σημαντικότερο όλων στην ποδηλασία είναι η εμπειρία, είναι κάτι που πρέπει να το κοιτάξω!!!

1 Κουρσάκι με ένα 1 MTB στις εξοχές Θεσσαλονίκης

Ένας περίεργος συνδυσασμός έκανε την εμφάνισή του σήμερα στους δρόμους της ανατολικής Θεσσαλονίκης: ένα αγωνιστικό ποδήλατο ("κουρσάκι") κι ένα ποδήλατο βουνού (MTB) να κινούνται παρέα στους ασφάλτινους δρόμους της περιοχής της Θέρμης!

Βγήκαμε το πρωί (όχι και τόσο νωρίς όσο θα θέλαμε) με το φίλο μου τον Γιώργο, να κάνουμε μία σβέλτη βολτίτσα με το νεοαποκτηθέν ποδηλατάκι του.  Επιτέλους, θέλαμε να δούμε και οι δυο μας, τι το τόσο εντυπωσιακό έχουν αυτά, τα αγωνιστικά ποδήλατα.  Εγώ, δυστυχώς, είμαι χωρίς ποδήλατο για δρόμο τις τελευταίες βδομάδες, αλλά επειδή έχω επίσης σοβαρή έλλειψη ποδηλασίας, είπα να πάρω το Lee Cougan και να ταλαιπωρηθώ στην άσφαλτο και στην ταχύτητα μ' αυτό.

Η μέρα ήταν εκπληκτική, αλλά πολύ ζεστή την ώρα που γυρνούσαμε.  Ίσως και να ποδηλατούσαμε κάτω από 30°C και καυτό ήλιο την ώρα που επιστρέφαμε.  Αυτό μας κούρασε αρκετά.  Εγώ, δε, κουράστηκα ακόμα περισσότερο, καθώς έπρεπε να πηγαίνω με τη μεγαλύτερη σχέση του "Στρατηγού" και να καταφέρνω να ακολουθώ το ρελαντί της "κούρσας".  Πραγματικά, οι ταχύτητες που πιάνουν αυτά τα αγωνιστικά ποδήλατα είναι αδιανόητες για νέους ποδηλάτες.

Ποδηλατήσαμε αρκετά, γύρω στις 3 ώρες και πάλι.  Μέσω Χαριλάου βγήκαμε στα Νεκροταφεία Θέρμης και στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, κινούμενοι δεξιά της Εθνικής Οδού "Θεσσαλονίκης-Μουδανιών" για Χαλκιδική φτάσαμε στο KOSMOS κι από 'κει περάσαμε στην άλλη πλευρά της Εθνικής Οδού, μέχρι που καταλήξαμε στη Θέρμη.  Παρακάπτοντας το χωρίο της Θέρμης (που κάλλιστα θυμίζει Τούμπα με την έκταση που έχει πάρει) πήραμε την 7η Οδό και βγήκαμε στους Ταγαράδες.  Αυτή τη φορά στρίψαμε αριστερά, και προσπερνόντας την Αγ. Παρασκευή, φτάσαμε στη Σουρωτή, όπου και κάναμε μία στάση στο γήπεδο, για νερό, φαγητό και λίγη δροσιά.

Απέναντί μας στη μικρή καντίνα, κάτω από ένα κιόσκι στην άκρη του δρόμου, 5-6 παρέες ντόπιων είχαν αρχίσει τα ψησίματα, τις μπύρες και τις ρετσίνες.  Η τσίκνα αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος εχθρός και έκανε τα γόνατά μας να λυγίσουν!  Αντιστάθηκε ο Γιώργος στις εκκλήσεις μου για ένα ελαφρύ σάντουιτς με σουβλάκι ή για ένα ακόμα ελαφρύτερο με παντσέτα και τελικά, αυτήν την Πρωτομαγιά εμείς δεν τσικνίσαμε!

Συνεχίσαμε προς Βασιλικά, όπου και στρίψαμε και πάλι αριστερά στην Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης-Πολυγύρου, για την επιστροφή στο σπίτι.  Στο σημείο αυτό συναντήσαμε λίγο αέρα, ενώ η ζέστη ήταν ήδη μεγάλη.  Για να αποφύουμε αυτά τα εμπόδια, βάλαμε κάτω το κεφάλι και με τον Γιώργο μπροστά κι εγώ να προσπαθώ για αρκετά χιλιόμετρα να "κολλήσω" από πίσω του, περάσαμε από τα Λουτρά Θέρμης και τη Ραιδεστό σε μεγάλες ταχύτητες και χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει ο ένας τον άλλο.  Πραγματικά αποκομμένοι στον κόσμο και το παρόν μας!  Άλλο ένα μικρό διάλλειμα στη Ραιδεστό για νερό και ίσκιο σε ένα παρκάκι γεμάτο γονείς και παιδιά να παίζουν αμέριμνα και να χαίρονται την εξοχή και την Άνοιξη της Πρωτομαγιάς.

Από 'κει και πέρα, δεν θυμάμαι και δεν κατάλαβα πώς φτάσαμε σπίτι.  Περάσαμε, βέβαια, από το πάνω μέρος της Θέρμης (κοντά από το Φράγμα) και ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο για Θεσσαλονίκη, αλλά αυτή είναι μία τόσο συνηθισμένη διαδρομή, και η κούραση στο σημείο αυτό τόσο μεγάλη, που δεν κοιτούσα καμία άλλη λεπτομέρεια.

Στα αξιοσημείωτα της όλης βόλτας μας ήταν η τεράστια ταλαιπωρία που βλέπαμε να υφίστανται οι συμπολίτες μας που επέλεξαν να φύγουν, γι' άλλη μια φορά, στη Χαλκιδική για να γιορτάσουν την Πρωτομαγιά και την Άνοιξη.  Ήδη όταν πηγαίναμε προς Θέρμη η εθνική οδός είχε αρχίσει να μποτιλιάρει και τα αυτοκίνητα αρχίζαν σιγά σιγά να σταματάνε.  Όταν, δε, είχαμε φτάσει στη Ραιδεστό, όλοι οι δρόμοι, κεντρικοί αλλά και στενάκια, ήταν φίσκα στα σταματημένα αυτοκίνητα.  Εύκολα μαντεύει κανείς πώς ήταν και η επιστροφή τους.  Δεν μπορώ να καταλάβω πώς όλοι οι Θεσσαλονικείς θέλουν να καταφύγουν στη Χαλκιδική με την πρώτη ευκαιρία.  Αλλά ακόμα και μία τέτοια απόφαση να πάρει κανείς, γιατί θα πρέπει να ξεκινήσει αργά το μεσημέρι;  Γιατί, βέβαια, μας αρέσει το ξενύχτι σ' αυτή τη χώρα και δεν μπορούμε να κάνουμε κράτη ένα βράδυ, ώστε να ξυπνήσουμε νωρίς και να φύγουμε ανεμπόδιστα.  Ελληνικά παράλογα!

Μ' άρεσε πολύ η σημερινή βόλτα.  Αν και με "βουνίσιο" ποδήλατο έκανα μία γρήγορη, ασφάλτινη βόλτα, σε ρυθμούς και τρόπους "κούρσας".  Ο ήλιος μας την έκανε γι' άλλη μια φορά, αλλά έτσι μαθαίνουμε όλοι πως για να κάνεις ποδήλατο πρέπει να σηκώνεσαι από τα άγρια μεσάνυχτα.  Η λαχτάρα μου, πάντως, για αγωνιστικό ποδήλατο κάθε άλλο παρά έσβησε σήμερα!  Ελπίζω αρκετά σύντομα να πάψω να είμαι τόσο γραφικός στο δρόμο και να αποκτήσω κι εγώ τη δική μου "κούρσα"!!!

Πρωί Περαία, Απόγευμα Σέιχ Σου

Σήμερα η μέρα είχε αρκετά ποδήλατο.  Έτσι έπρεπε όμως, κάθως ο καιρός ήταν σχεδόν ιδανικός για ποδηλασία, αλλά και πολύ ανοιξιάτικος.  Τόσο ώστε να με ξεσηκώσει σε σημείο υστερίας και να με οδηγήσει αχόρταγα στο δρόμο και στο βουνό για το σύνολο σχεδόν της μέρας!

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν προετοιμασμένος να περάσω το διήμερο κάνοντας μια εκδρομή στη Χαλκιδική και αρκετά χιλιόμετρα με το ποδήλατο.  Αν και είχα τις επιφυλάξεις μου για τον καιρό, όταν ξύπνησα και είδα την λιακάδα, τη ζέστη και τις προοπτικές για μία τέλεια, ανοιξιάτικη μέρα, ξεσηκώθηκα ακόμα περισσότερο.  Ακόμη, ήμουν πολύ κουρασμένος και πιεσμένος από το σύνολο της εβδομάδας και το είχα μεγάλη ανάγκη να αποδράσω λίγο από το σ πίτι και να καταφύγω στο αγαπημένο μου χόμπυ, το οποίο φαίνεται πως φέτος θα το στερηθώ αρκετά.  Δυστυχώς, όμως, η παρέα μου αποδείχτηκε βραδινός τύπος και η εκδρομή ματαιώθηκε. 

Ήταν όμως αδύνατο να κάτσω σπίτι.  Λίγο αφότου ξύπνησα, μάλιστα, έμαθα και για μια ωραία βόλτα που ετοίμασε η παρέα στο Σέιχ Σου και ο ενθουσιασμός για ποδήλατο είχε πλέον αποχαλινωθεί.  Κατά το μεσήμερι, και αφού η μέρα φαινόταν χαμένη, αποφάσισα να βρω άλλη παρέα και να κάνω έστω μια μικρή βόλτα στην πόλη.  Μία άλλη παρέα με τσιγκλούσε να ανεβούμε στο βουνό το απόγευμα και δεν μπορούσα ούτε σ' αυτή την πρόταση να πω όχι!  Ακόμα χειρότερα, βέβαια, γιατί το ορεινό ποδήλατό μου είχε πρόβλημα με τη σέλα του και δεν μπορούσα να το φτιάξω.

Με τα πολλά, κατάφερα να βγάλω τον Γιώργο, έστω και λίγο αργά το μεσημέρι από το σπίτι, για μια βόλτα.  Καθοδόν αποφασίσαμε να οδηγηθούμε στην Περαία, μέσω Πυλαίας, Θέρμης, Ταγαράδων και Ρυσίου, αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπο την άσχημη, ενοχλητική αλλά και επικίνδυνη κίνηση στην εθνική οδό Θεσσαλονικής-Μηχανιώνας, στο ύψος κυρίως του Αεροδρομίου.  Η απόφασή μας αυτή μας δικαίωσε πολύ γρήγορα, καθώς βγαίνοντας από τη Θέρμη, μπήκαμε στην Άνοιξη!  Όλα καταπράσινα και η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας αρκετά ζεστή, η δε λιακάδα μοναδική και χαρακτηριστική της γωνιάς αυτής του πλανητή που ζούμε.  Εγώ βέβαια είμαι συνηθισμένος σε τέτοια τοπία, αν και δεν τα χορτάνεις ποτέ τέτοια πράγματα, για τον Γιώργο βέβαια ήταν μοναδική αποκάλυψη.  Πιστεύω ότι το καταχάρηκε και κατάλαβε λίγο καλύτερα τι εστί Άνοιξη και πως μόνο στην εξοχή μπορείς να τη χορτάσεις καιν να τη γευτείς.  Και, φυσικά, όλα αυτά επιτυγχάνονται ακόμα πιο εύκολα με ένα ποδήλατο!

Μετά το Ρύσιο κατεβήκαμε στην εθνική οδό, όπου με χαλαρούς ρυθμούς φτάσαμε μετά από λίγο στην Περαία.  Δεν διασχίσαμε τον παραλιακό πεζόδρομο με κατεύθυνση Αγ. Τριάδα, καθώς και γεμάτος από κόσμο ήταν, και, μεταξύ μας, ποδήλατο δεν κάνεις εκεί πάνω, απλά τον απολαμβάνεις ως γρήγορος πεζός.  Όταν όμως δεν υπάρχουν πεζοί, γιατί διαφορετικά γίνεται ο ποδηλάτης ένας άλλος ενοχλητικός χρήστης του πεζοδρόμου, όπως είναι οι διάφοροι οδηγοί μοτοσυκλετών ή ακόμα και αυτοκινήτων.  Έτσι, κάτσαμε στη αρχή του πεζοδρόμου για κανά 20λεπτο, τσιμπήσαμε, ήπιαμε νερό, απολαύσαμε τον ήλιο και τη θάλασσα και τον κόσμο που σαν τα σαλιγκάρια ξεμυτίσαν κι αυτοί έξω να χαρούν τον ωραίο καιρό, και αφού πήραμε ξανά δυνάμεις, ξεκινήσαμε για την επιστροφή.

Αυτή ήταν ακόμα πιο εύκολη, μάλλον γιατί είχαμε περισσότερο ευνοϊκό αέρα ή γιατί είχαν ήδη ανοίξει τα πόδια και κινούμασταν γρήγορα.  Ενώ αποφασίσαμε να πάμε τελικά από την εθνική οδό και να περάσουμε αυτή τη φορά μπροστά από το Αεροδρόμιο (η ώρα ήταν περασμένη και δεν θέλαμε να χάνουμε άλλο χρόνο με κύκλους), εν τούτοις στα Πράσινα Φανάρια αλλάξαμε πορεία και κατευθηνθήκαμε διαγώνια προς το Mediterranean Cosmos.  Από 'κει συνεχίσαμε ευθεία και βγήκαμε πίσω από τα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής με σκοπό να βγούμε Χαριλάου και να επιστρέψουμε στο σπίτι.  Εκεί όμως χωρίσανε οι δρόμοι μας με το Γιώργο.  Η ώρα ήταν περασμένη και το κάλεσμα για βουνό είχε έρθει!

Γύρισα προς τα πίσω και κατεβαίνοντας με μεγάλη ταχύτητα τον δρόμο μπροστά από τα Jumbo, έφθασε σε απίστευτα μικρό χρόνο στο σπίτι της Ελισάβετ, η οποία είχε προηγουμένως προσφερθεί να μου δανείσει το δεύτερο ποδήλατό της (ένα Cannondale, παρακαλώ, κάποια στιγμή πρέπει να γράψω μερικά λόγια γι' αυτό) για μια μικρή βόλτα στο Σέιχ Σου.  Ήταν πλέον απόγευμα, αλλά η δίψα μου για ποδήλατο δεν είχε κατασβέσει ακόμα!

Ξεκινήσαμε λοιπόν νωρίς το απόγευμα από Καλαμαριά για να φτάσουμε στην Περραιβού, στη "δική μας" είσοδο στο Σέιχ Σου.  Αποδείχτηκε εμπράκτως αυτό για το οποίο η Ελισάβετ διαμαρτυρόταν τόσο καιρό, δηλαδή το πόσο μακρυά είναι η Καλαμαριά από το βουνό!  Μαζί με μία σύντομη στάση που κάναμε για να τσιμπήσω και κάτι, μας πήρε σχεδόν μία ώρα για να βγούμε στο βουνό.  Δηλαδή, μία ώρα κινούμασταν με ορεινά ποδήλατα μέσα στην πόλη!  Πραγματικά, η Κρήνη είναι πολύ ωραία γειτονιά, αλλά τα πλεονεκτήματά της σχετίζονται με τη θάλασσα και την παραλία και όχι με το βουνό.  Είναι πραγματικοί ήρωες όσοι έρχονται από την Καλαμαριά με τα ποδήλατά τους για βόλτα στο Σέιχ Σου!

Η ώρα είχε πάει πλέον 5:30 και, για καλή μας τύχη, ο καιρός έκανε μεγάλη μεταβολή: από τρομερή λιακάδα και ζέστη, το γύρισε σε συνεφιά και, κυρίως, δροσιά.  Πραγματικά, ιδανικές συνθήκες για βόλτα στο βουνό, ώστε και μην καούμε από τον ήλιο και να μη λιώσουμε από τη ζέστη.  Κινηθήκαμε σε χαλαρούς ρυθμούς, αλλά η κούραση άρχισε να γίνεται πλέον εμφανής σε μένα, μετά από αρκετές και απαιτητικές ώρες στο ποδήλατο.  Η λαχτάρα μου για μεγάλη βόλτα στο βουνό ήταν μεγάλη, αλλά δυστυχώς τα πόδια δεν με ακολουθούσαν παραπέρα.  Ευτυχώς που και η Ελισάβετ συμμεριζόταν την κατάσταση (αυτή μάλιστα δούλευε το πρωί και μόλι είχε γυρίσει σπίτι) και πρότεινε, πολύ σοφά απ' ό,τι αποδείχτηκε, να φτάσουμε μέχρι τις "Βάρκες" και να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο πίσω. «Εγώ χόρτασα πλέον ποδήλατο», μου έλεγε και ήταν μια πολύ καλή απόφαση.

Στην επιστροφή από τις "Βάρκες" άρχισε να ψιχαλίζει.  Ζυγιάζοντας την κατάσταση και βλέποντας ότι μάλλον δεν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε Καλαμαριά χωρίς να μας πιάσει η βροχή, αποφασίσαμε να κάνουμε μία στάση για μπύρα στην Τούμπα, να προφυλαχτούμε από τη βροχή, να αναπληρώσουμε λίγες δυνάμεις και να σβήσουμε την κυριολεκτική δίψα μας, αυτή τη φορά!  Ίσα ίσα προλάβαμε να φτάσουμε πριν ξεκινήσει η μπόρα.  Ήταν μία σύντομη καταιγίδα, που έριξε όμως πολύ νερό.  Οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι για πολύ ώρα μετά το πέρασμα της βροχής.  Ακόμα καλύτερα για μας: αφού φάγαμε κάτι, ξεσπάσαμε στις μπύρες! 

Με καλή παρέα και μερικές δροσερές μπύρες, ούτε καταλάβαμε πότε βράδιασε.  Τρέχοντας πήραμε τα ποδήλατά "μας" (μη ξεχνάμε ότι και τα δύο της Ελισάβετ ήταν!) και ξεκινήσαμε μία φρενήρη κούρσα μέσα στη βρεγμένη πόλη, με ποδήλατα βουνού, από Τούμπα προς Καλαμαριά.  Απολαυστική διαδρομή, καθώς και τα δύο ποδήλατα κινούνταν με απίστευτους, για ΜΤΒ, ρυθμούς.  Μετά από λίγο ήμασταν ξανά πίσω στην αφετηρία μας.

Θα μπορούσα να είχα τελειώσει εδώ τη διήγησή μου για την ποδηλατική μου εμπειρία αυτό το Σάββατο.  Όμως, ίσως γιατί η κούραση ήταν μεγάλη, ή γιατί είναι απίστευτα βαρετό και άσχημο να κάνεις μόνος σου ποδήλατο, θέλω να προσθέσω εδώ πέρα και τα, λίγα ομολογουμένως, χιλιόμετρα που έκανα, μόνος φυσικά αυτή τη φορά, από την Κρήνη για να επιστρέψω σπίτι.  Αν και μία τυπική διαδρομή που κάνω συχνά μέσα στην πόλη, παρόλα αυτά ήταν τα χειρότερα και πιο κουραστικά χιλιόμετρα όλης της ημέρας!  Το ποδήλατο είναι μία κοινωνική εκδήλωση.

Έφτασα σπίτι αργά το βράδυ.  Η μέρα ήταν πλήρης σε ποδήλατο.  Αν και ξεκίνησε πολύ άσχημα και με δυσοίωνους οιωνούς, εν τούτοις κατέληξε σε μία από τις πιο όμορφες και γεμάτες μέρες της ποδηλατικής μου ζωής.  Αν και ήμουν πτώμα σωματικά, ψυχικά ήμουν ξεκούραστος και γεμάτος.

Φράγμα Θέρμης Ξανά!

Σήμερα, ήμουν πολύ κουρασμένος για να κάνω ποδήλατο. Ακόμα, τρέχει και αρκετή δουλειά που πρέπει να βγει. Γι' αυτούς τους λόγους, ήμουν αποφασισμένος πως δεν θα βγω για ποδήλατο, παρόλο που η μέρα ήταν τέλεια για κάτι τέτοιο: τρομερή ηλιοφάνεια χωρίς να συνοδεύεται από τρομερή ζέση, θα έλεγα πως είχε μία σχετική δροσιά.
Παρόλα αυτά, κατά το μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος και χωρίς πολλές αντιρρήσεις, για να πω την αλήθεια, δέχτηκα να βγούμε μία βολτίτσα. Χωρίς πολύ σκέψη αποφασίσαμε να πάμε και σήμερα στο Φράγμα Θέρμης, αυτή τη φορά βέβαια από το δρόμο. Τελικά, ευτυχώς που βγήκα και σήμερα για βόλτα, καθώς η μέρα μου δεν είχε ξεκινήσει καλά και προβλεπόταν να χειροτερέψει. Γυρίσαμε σπίτι μετά από μία σύντομη βόλτα και τόσο η ψυχολογία μου όσο και η διάθεση είχαν αλλάξει προς το καλύτερο. Ο μεσογειακός Ήλιος τελικά έχει τη δύναμη να σε ψήσει το καλοκαίρι, αλλά τώρα την Άνοιξη είναι φάρμακο πραγματικό.
Κατά τα λοιπά, βόλτα ήταν εξαιρετική και σε χαλαρούς ρυθμούς ώστε να ξεπιαστώ από την ταλαιπωρία του σαββατοκύριακου. Απολαύσαμε, αυτή τη φορά, τη λιακάδα όταν φτάσαμε στο Φράγμα και χαρήκαμε την ησυχία αλλά και την Άνοιξη στην ελληνική εξοχή. Όχι, η τελευταία για άλλη μία φορά μας απογοήτευσε. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...

Εκδρομή στο Φράγμα Θέρμης

Σήμερα η μέρα δεν ξεκίνησε και πολύ καλά. Ευτυχώς όμως με την επιμονή της Αθηνάς να κάνουμε μια μικρή εκδρομή, ξεσηκώθηκα και βγήκαμε και πάλι στο βουνό. Αυτή τη φορά το δρομολόγιο ήταν Τούμπα-Σέιχ Σου-Πανόραμα-Πλατανάκια-Τριάδι-Φράγμα Θέρμης και κατόπιν επιστροφή μέσω Χαριλάου.
Ο καιρός ήταν εκπληκτικός στην αρχή. Ηλιοφάνεια και ζέστη. Ίσως λίγο περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται για ποδήλατο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει "διψάσμενους" ποδηλάτες για βόλτες. Στη μέση της διαδρομής όμως βγήκε πολύς αέρας, ο οποίος και εμπόδιζε τις προσπάθειές μας και μας κρύωνε στα ανήλιαγα σημεία. Στο τέλος δε της διαδρομής λίγο πριν το Τριάδι, ο ήλιος κρύφτηκε και αρχίσαμε να κρυώνουμε για τα καλά. Ευτυχώς όμως είχαμε σχεδόν φτάσει στο Αναψυκτήριο, όπου απολαύσαμε μία μπύρα μετά μεζέ.
Όλα θα είχαν κυλήσει τέλεια, αν δεν συνέβαινε ένα απρόσμενο συμβάν στην επιστροφή. Εκεί που είχα αρχίσει να απολαμβάνω τη βόλτα με το ποδήλατο, και μάλιστα είχα αρχίσει να το επαινώ από μέσα μου, έσπασε η σέλα και βρέθηκα φαρδύς πλατύς χάμω! Δεν ήταν τίποτα το τρομερό, μόνο μερικές γρατζουνιές. Το πραγματικά δυσάρεστο της υπόθεσης ήταν ότι χρειάστηκε να γυρίσω σπίτι, δηλαδή γύρω στα 15 km, με ορθοπεταλιά! Αυτό με αποτελείωσε. Γύρισα σπίτι τελείως κουρασμένος και εξουθενωμένος. Ευτυχώς, όμως, η βόλτα άξιζε όλη την ταλαιπωρία.

Πανοραμική άποψη της τεχνητής λίμνης

Έλληνες, Εθισμένοι στο Θόρυβο

Είναι γνωστό σε όλους μας ότι οι ελληνικές πόλεις, εκτός από άσχημες και βρώμικες, είναι και πολύ επιβαρυμένες από πλευράς ηχορύπανσης. Το ξέρουμε, αλλά είναι και κάτι που, δυστυχώς, εύκολα το προσπερνάς και το παραμελείς, καθώς η συνήθεια στη φασαρία γίνεται ασυνείδητα συνήθεια και φθίρει σωματικά και ψυχολογικά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Μπορούμε όμως να το παρατηρήσουμε πάρα πολύ εύκολα χρησιμοποιώντας, για άλλη μία φορά, το ποδήλατό μας. Κινούμενοι λοιπόν με ποδήλατο, βλέπει κανείς ανθρώπους να διασχίζουν το δρόμο ή απλώς να βγαίνουν σ' αυτόν από τα πεζοδρόμια αδιαφορόντας, ή πιο σωστά, αγνοόντας την ύπαρξη ενός ποδηλάτου που είναι λίγα μέτρα μακρυά τους εκείνη τη στιγμή. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι περισσότεροι εξ' αυτών φοβούνται το ποδήλατο, όπως και το αυτοκίνητο, και δεν θα ήθελαν, κυρίως από φόβο αν και μερικοί και για λόγους ευγένειας, να ανακόψουν την πορεία του.

Καθώς το ποδήλατο είναι ένα μέσο καθαρό τόσο σε ρύπους όσο και σε θόρυβο (συνήθως τα συντηρημένα ποδήλατα παράγουν ελάχιστους θορύβους), ο πεζός δεν αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Επιπρόσθετα, όμως, παρατηρεί ο ποδηλάτης ότι κάθε Έλληνας πεζός (άρα και ο ίδιος όταν δεν καβαλάει το αγαπημένο του μέσο) έχει μάθει να περνάει απέναντι στο δρόμο χρησιμοποιώντας την ακοή του περισσότερο απ' ό,τι την όρασή του. Κάνει τη λογική επαγωγή, δηλαδή, ο πεζός ότι αν δεν υπάρχει φασαρία στο δρόμο (κάτι φυσιολογικό γι' αυτόν) τότε δεν υπάρχουν και αυτοκίνητα ή άλλα εμπόδια (δηλαδή αυτοκίνητα).

Με λίγα λόγια, χρησιμοποιεί ο Έλληνας πεζός ασυνειδήτα το θόρυβο των πόλεων, που κατά κύριο λόγο προέρχεται από τα αυτοκίνητα, για να κινηθεί και να ζήσει σ' αυτο το περιβάλλον. Έχει γίνει μέρος της ζωής του χωρίς να το αντιλαμβάνεται, αλλά και χωρίς να γνωρίζει τις τεράστιες μεταβολές που προκαλεί στη φυσιολογία του.

Εσείς τι νομίζετε επ' αυτού; Έχετε πιάσει τον εαυτό σας να διασχίζει ένα δρόμο χωρίς να κοιτάξει για διερχόμενο αυτοκίνητο (μέσο) αν δεν ακούει κάποια φασαρία; Είστε σίγουροι για την απάντησή σας; Προσοχή, παρατηρήστε κι εσείς τους υπόλοιπους πώς περπατάνε, συνήθως είναι καθρέπτες του εαυτού μας!

Κυριακάτικη Προπόνηση

Η μέρα σήμερα δεν ήταν κατάλληλη για ποδήλατο.  Παρόλα αυτά, λόγω μίας παρεξήγησης που λειτούργησε ως παρότρυνση, πήρα το ποδήλατο και βγήκα μες την ομιχλώδη Θεσσαλονίκη για άλλη μία, κλασσική προπόνηση ασφάλτου.  Τα χιλιόμετρα βέβαια που έκανα ήταν πολύ λίγα, αλλά και η φυσική μου κατάσταση δεν είναι και τόσο καλή.  Άλλωστε, έχουν περάσει κιόλας 2 βδομάδες από την τελευταία φορά που έκανα πάλι αυτή τη διαδρομή.  Ο καιρός είναι τέτοιος που δεν ευνοεί φέτος την ποδηλασία.

Παρόλα αυτά, έστω και με αυτόν τον τρόπο, βγήκα έξω.  Και φυσικά, γούσταρα πολύ και μ' άρεσε.  Όπως είχε πει κάποτε κι ένας φίλος: «αν έπαιρνα αποφάσεις σύμφωνα με το δελτίο καιρού θα είχα χάσει τουλάχιστον τις μισές από τις καλές φάσεις της ζωής μου!»

Τέλος πάντων, η διαδρομή δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον που έκανα (θα την αναρτήσω στο μέλλον σε αντίστοιχο χάρτη).  Αυτό που σκέφτηκα, όμως, κατά τη διάρκεια τη βόλτας είναι το ενδιαφέρον κομμάτι.  Συνειδητοποίησα ότι τελικά οι αγώνες ποδηλάτου που με εξιτάρουν, αλλά και στους οποίους έχω ελπίδες να πάω, είναι οι αγώνες Brevet.  Δεν αντιλέγω, καλοί και οι αγώνες στο βουνό, αλλά εκεί θέλω εξοπλισμό (ακριβός), αλλά και καλή προπόνηση σε μονοπάτια, το οποίο δεν το κατέχω ακόμα.

Στα Brevet έχουμε μεν μεγάλες αποστάσεις, αλλά αν πηγαίνει κάποιος αργά, μπορεί να πάει παντού!  Άσε που πλησιάζει και στο είδος τουρισμού που με αρέσει, δηλαδή τον τουριστικό.  Και εκεί κάνεις πολλά χιλιόμετρα.  Σε χαλαρό βέβαια ρυθμό και με πολλές στάσεις, αλλά κανείς δεν αποτρέπει έναν αθλητή του brevet να κάνει το ίδιο και στον αντίστοιχο αγώνα.  Το μόνο κακό είναι ότι και πάλι χρειάζομαι ένα καλύτερο ποδήλατο.  Τόσο για τις ανηφόρες που θα αντιμετωπίσει (το Dema Lugo είναι πολύ βαρύ για τέτοια σημεία), αλλά και για τη συντήρησή του (αν έχεις quick-release και καλούς τροχούς, μπορείς να αλλάξεις λάστιχο σε γρήγορο χρόνο).  Αλλά μέχρι να ξεκινήσουν οι αγώνες, αυτό το θέμα μπορεί και να το έχω λύσει...

Επομένως, χρειάζομαι πολύ προπόνηση, να βγάλω μερικά τρίωρα ή τετράωρα το μήνα, και αρκετές βόλτες μέσα στη βδομάδα.  Αν ανοίξει ο καιρός πιστεύω ότι αυτά είναι εφικτά.  Και, αν κάποιος βγάζει 3 ώρες πάνω στο ποδήλατο, μπορεί να βγάλει και 12!