Καφές στο Πανόραμα

Σήμερα, η προπόνησή μας δεν πήγε και πολύ καλά.  Έπρεπε να το περιμένουμε αυτό, καθώς ούτε σωστό εξοπλισμό έχουμε (το ποδήλατο του Γιώργου έχει κασέττα για ταχύτητες και όχι ανηφόρες) αλλά ούτε και η φυσική μας κατάσταση είναι τέτοια που να μας επιτρέπει από τώρα να ανεβούμε ανηφορίτσες.

Δεν πειράζει, όμως, καθώς και στην αποτυχία πρέπει να βρίσκουμε και να βλέπουμε σημεία γνώσης.  Καταρχάς, έχει πειστεί πλέον ο Γιώργος για την αναγκαιότητα της αλλαγής της κασέττας του ποδηλάτου του.  Και, φυσικά, όταν λέμε αλλαγή δεν εννοούμε να την πετάξει, απλώς να έχει δύο σετ και να χρησιμοποιεί το καθένα κατά το δοκούν.  Κατά δεύτερον, η σημερινή αποτυχία πιστεύω ότι μας προσγείωσε λιγάκι σε προσδοκίες και υπερφίαλη αισιοδοξία, όπως επίσης ότι (ελπίζω) να έγινε μάθημα στην υπόλοιπη παρέα για την αναγκαιότητα του δυνατού πρωινού, του σωστού ζεστάματος πριν την ανάβαση και της διαχείρισης που χρειάζεται της δύναμης πάνω στο ποδήλατο.

Όσον αφορά τον γράφοντα, συνειδητοποίησα ότι έχουμε αρκετή δουλειά ακόμη:  να κάνεις ένα brevet σε ευθεία, δεν είναι πρόβλημα.  Δυστυχώς, όμως, θα πρέπει και να ήμαστε προπονημένοι για ανηφόρες και κατήφορες (ναι, και γι' αυτές χρειάζεται μία προπόνηση, τεχνικής φύσεως).  Νοιώθω όμως πως σε 1 βδομάδα προπονήσεων σε ανηφόρες, θα αποκτήσω γρήγορα τη δύναμη που απαιτείται για το απαιτητικό brevet της Κοζάνης.  Για τα υπόλοιπα brevet δεν ανησυχώ, με τη φόρα από το πρώτο θα βγουν και τα υπόλοιπα.  Επίσης, χάρηκα ακόμα περισσότερο σήμερα το αγωνιστικό "κουρσάκι" του Γιώργου:  τις ταχύτητες τις συνήθισα απ' την προηγούμενη βόλτα μας, σήμερα τις λάτρεψα!  Εκεί που μου φαινόταν πολύ ελαφρύ το τιμόνι και δύσχρηστο, σήμερα το είδα σταθερό και ακλόνητο.  Και, τέλος, αν και το ποδήλατο είναι βαρύ για την κατηγορία του, μια χαρά ανέβαινε την ανηφόρα του Πανοράματος, και μάλιστα με ορθοπεταλιά, καθώς η σέλα ήταν πολύ ψηλά και δεν έφτανα να κάτσω και να ποδηλατώ με δύναμη!   Ας είναι καλά ο παλιόφιλος Μεσιτίδης!!!

Λίγα λόγια και για τη διαδρομή:  προχθές κάναμε τη διαδρομή Περαία-Πλαγιάρι-Επανομή-Μηχανιώνα-Περαία-Θέρμη.  Η ανήφορα για Πλαγιάρι είναι μια καλή εισαγωγή σε ανηφόρες.  Παρόλα αυτά, δεν την βγάλαμε και οπωσδήποτε απαιτείται επανεξέταση.  Δυστυχώς, όμως, σήμερα το πρωί ο χρόνος ήταν περιορισμένος.  Γι' αυτό το λόγο, αποφασίσαμε να ανεβούμε στο Πανόραμα από τον κεντρικό δρόμο και να κατεβούμε από τον πίσω δρόμο για Θέρμη.  Η διαδρομή αυτή είναι αρκετά δύσκολη (πέρσι πίστευα ότι μόνο "άρρωστοι" την κάνουν), αλλά ρεαλιστική και, το σημαντικότερο, αρκετά σύντομη.  Δυστυχώς, και το ξέραμε αυτό, δεν ήμασταν έτοιμοι για τέτοιο βήμα ακόμα.

Ξεκινήσαμε με πίεση να τελειώσουμε τη βόλτα μας μέχρι τις 08:30.  Φύγαμε 06:40 από το σπίτι του Γιώργου και μετά από ένα πολύ γρήγορο και ανεπαρκές ζέσταμα στους δρόμους της Τούμπας, μπήκαμε στην Πλαστήρα και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μέσω Πυλαίας για Πανόραμα.  Δυστυχώς, στα μισά περίπου ο Γιώργος έσκασε (κι εγώ, αλλά ντρεπόμουν να το παραδεχτώ), οπότε η συνέχεια ήταν πάρα πολύ πιο δύσκολη.  Ακόμα και η αλλαγή ποδήλατων δεν βοήθησε πολύ, αφού μετά από 500m έπρεπε να ξανασταματήσουμε και να κλαίμε τη μοίρα μας!  Κάναμε άλλο ένα κουράγιο και φτάσαμε μετά κόπων και βασάνων  στο Πανόραμα κατά τις 07:50.  Μπορεί να μας πήρε 1h η ανηφόρα, αλλά τουλάχιστον 20' καθόμασταν ή περπατούσαμε, αφού είχαμε σκάσει.

Αγχωμένος ο Γιώργος και πολύ κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια, πρότεινε να μη συνεχίσουμε προς Θέρμη, αλλά να κάτσουμε για έναν γρήγορο καφέ και να γυρίσουμε απ' τον ίδιο δρόμο στο σπίτι.  Όπερ και εγένετο!  Άραξαμε σε έναν φοβερό φούρνο-καφέ (και τους δύο μας θύμισε γαλλικό καφέ σε πλατεία του Παρισίου), όπου ο καφές ήταν πανάκριβος, αλλά Πανόραμα είναι αυτό!  Μας άρεσε αρκετά το μέρος και πρέπει να το συμπεριλάβω κι αυτό στα συν της σημερινής βόλτας!

Πριν κλείσω τη σημερινή μέρα, να υπογραμμίσω κάτι, που μάλλον δεν έχει γίνει σαφές από τα γραφόμενά μου:  αξίζουν πολλά, μα πάρα πολλά, συγχαρητήρια στο Γιώργο για την προσπάθεια (έστω και αποτυχημένη) να ανεβεί στο Πανόραμα (τελικά τα κατάφερε, κι ας μην ήταν έτσι όπως το ονειρευόταν, υπομονή μέχρι την άλλη βδομάδα).  Το ποδήλατό του είναι τελείως ακατάλληλο για ανηφόρες, έστω και μικρής δυσκολίας.  Παρόλα αυτά ξεκίνησε δυνατά και συνέχισε για πολλά χιλιόμετρα σκασμένος, λαχανιασμένος και με τον ιδρώτα να αφήνει τα ίχνη στην άσφαλτο.  Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει μόλις ένα μήνα που έκοψε το κάπνισμα.  Η γνώμη μου βέβαια είναι, πως δεν φείδεται φυσικής κατάστασης αλλά εμπειρίας:  όταν ξέρεις το ποδήλατό σου και τις δυνάμεις σου, αλλάζεις ρυθμό και πεταλιές, παίζεις με την αναπνοή σου, ξεκουράζεσαι σε μικρά διαλείμματα και φτάνεις, τέλος πάντων, στην κορυφή κουρασμένος, εξαντλημένος, αλλά ποδηλατώντας.

Τώρα, γιατί δεν μπορώ να πείσω και τους υπόλοιπους ότι το σημαντικότερο όλων στην ποδηλασία είναι η εμπειρία, είναι κάτι που πρέπει να το κοιτάξω!!!