Saturday, April 7, 2012

Πρωί Περαία, Απόγευμα Σέιχ Σου

Σήμερα η μέρα είχε αρκετά ποδήλατο.  Έτσι έπρεπε όμως, κάθως ο καιρός ήταν σχεδόν ιδανικός για ποδηλασία, αλλά και πολύ ανοιξιάτικος.  Τόσο ώστε να με ξεσηκώσει σε σημείο υστερίας και να με οδηγήσει αχόρταγα στο δρόμο και στο βουνό για το σύνολο σχεδόν της μέρας!

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν προετοιμασμένος να περάσω το διήμερο κάνοντας μια εκδρομή στη Χαλκιδική και αρκετά χιλιόμετρα με το ποδήλατο.  Αν και είχα τις επιφυλάξεις μου για τον καιρό, όταν ξύπνησα και είδα την λιακάδα, τη ζέστη και τις προοπτικές για μία τέλεια, ανοιξιάτικη μέρα, ξεσηκώθηκα ακόμα περισσότερο.  Ακόμη, ήμουν πολύ κουρασμένος και πιεσμένος από το σύνολο της εβδομάδας και το είχα μεγάλη ανάγκη να αποδράσω λίγο από το σ πίτι και να καταφύγω στο αγαπημένο μου χόμπυ, το οποίο φαίνεται πως φέτος θα το στερηθώ αρκετά.  Δυστυχώς, όμως, η παρέα μου αποδείχτηκε βραδινός τύπος και η εκδρομή ματαιώθηκε. 

Ήταν όμως αδύνατο να κάτσω σπίτι.  Λίγο αφότου ξύπνησα, μάλιστα, έμαθα και για μια ωραία βόλτα που ετοίμασε η παρέα στο Σέιχ Σου και ο ενθουσιασμός για ποδήλατο είχε πλέον αποχαλινωθεί.  Κατά το μεσήμερι, και αφού η μέρα φαινόταν χαμένη, αποφάσισα να βρω άλλη παρέα και να κάνω έστω μια μικρή βόλτα στην πόλη.  Μία άλλη παρέα με τσιγκλούσε να ανεβούμε στο βουνό το απόγευμα και δεν μπορούσα ούτε σ' αυτή την πρόταση να πω όχι!  Ακόμα χειρότερα, βέβαια, γιατί το ορεινό ποδήλατό μου είχε πρόβλημα με τη σέλα του και δεν μπορούσα να το φτιάξω.

Με τα πολλά, κατάφερα να βγάλω τον Γιώργο, έστω και λίγο αργά το μεσημέρι από το σπίτι, για μια βόλτα.  Καθοδόν αποφασίσαμε να οδηγηθούμε στην Περαία, μέσω Πυλαίας, Θέρμης, Ταγαράδων και Ρυσίου, αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπο την άσχημη, ενοχλητική αλλά και επικίνδυνη κίνηση στην εθνική οδό Θεσσαλονικής-Μηχανιώνας, στο ύψος κυρίως του Αεροδρομίου.  Η απόφασή μας αυτή μας δικαίωσε πολύ γρήγορα, καθώς βγαίνοντας από τη Θέρμη, μπήκαμε στην Άνοιξη!  Όλα καταπράσινα και η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας αρκετά ζεστή, η δε λιακάδα μοναδική και χαρακτηριστική της γωνιάς αυτής του πλανητή που ζούμε.  Εγώ βέβαια είμαι συνηθισμένος σε τέτοια τοπία, αν και δεν τα χορτάνεις ποτέ τέτοια πράγματα, για τον Γιώργο βέβαια ήταν μοναδική αποκάλυψη.  Πιστεύω ότι το καταχάρηκε και κατάλαβε λίγο καλύτερα τι εστί Άνοιξη και πως μόνο στην εξοχή μπορείς να τη χορτάσεις καιν να τη γευτείς.  Και, φυσικά, όλα αυτά επιτυγχάνονται ακόμα πιο εύκολα με ένα ποδήλατο!

Μετά το Ρύσιο κατεβήκαμε στην εθνική οδό, όπου με χαλαρούς ρυθμούς φτάσαμε μετά από λίγο στην Περαία.  Δεν διασχίσαμε τον παραλιακό πεζόδρομο με κατεύθυνση Αγ. Τριάδα, καθώς και γεμάτος από κόσμο ήταν, και, μεταξύ μας, ποδήλατο δεν κάνεις εκεί πάνω, απλά τον απολαμβάνεις ως γρήγορος πεζός.  Όταν όμως δεν υπάρχουν πεζοί, γιατί διαφορετικά γίνεται ο ποδηλάτης ένας άλλος ενοχλητικός χρήστης του πεζοδρόμου, όπως είναι οι διάφοροι οδηγοί μοτοσυκλετών ή ακόμα και αυτοκινήτων.  Έτσι, κάτσαμε στη αρχή του πεζοδρόμου για κανά 20λεπτο, τσιμπήσαμε, ήπιαμε νερό, απολαύσαμε τον ήλιο και τη θάλασσα και τον κόσμο που σαν τα σαλιγκάρια ξεμυτίσαν κι αυτοί έξω να χαρούν τον ωραίο καιρό, και αφού πήραμε ξανά δυνάμεις, ξεκινήσαμε για την επιστροφή.

Αυτή ήταν ακόμα πιο εύκολη, μάλλον γιατί είχαμε περισσότερο ευνοϊκό αέρα ή γιατί είχαν ήδη ανοίξει τα πόδια και κινούμασταν γρήγορα.  Ενώ αποφασίσαμε να πάμε τελικά από την εθνική οδό και να περάσουμε αυτή τη φορά μπροστά από το Αεροδρόμιο (η ώρα ήταν περασμένη και δεν θέλαμε να χάνουμε άλλο χρόνο με κύκλους), εν τούτοις στα Πράσινα Φανάρια αλλάξαμε πορεία και κατευθηνθήκαμε διαγώνια προς το Mediterranean Cosmos.  Από 'κει συνεχίσαμε ευθεία και βγήκαμε πίσω από τα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής με σκοπό να βγούμε Χαριλάου και να επιστρέψουμε στο σπίτι.  Εκεί όμως χωρίσανε οι δρόμοι μας με το Γιώργο.  Η ώρα ήταν περασμένη και το κάλεσμα για βουνό είχε έρθει!

Γύρισα προς τα πίσω και κατεβαίνοντας με μεγάλη ταχύτητα τον δρόμο μπροστά από τα Jumbo, έφθασε σε απίστευτα μικρό χρόνο στο σπίτι της Ελισάβετ, η οποία είχε προηγουμένως προσφερθεί να μου δανείσει το δεύτερο ποδήλατό της (ένα Cannondale, παρακαλώ, κάποια στιγμή πρέπει να γράψω μερικά λόγια γι' αυτό) για μια μικρή βόλτα στο Σέιχ Σου.  Ήταν πλέον απόγευμα, αλλά η δίψα μου για ποδήλατο δεν είχε κατασβέσει ακόμα!

Ξεκινήσαμε λοιπόν νωρίς το απόγευμα από Καλαμαριά για να φτάσουμε στην Περραιβού, στη "δική μας" είσοδο στο Σέιχ Σου.  Αποδείχτηκε εμπράκτως αυτό για το οποίο η Ελισάβετ διαμαρτυρόταν τόσο καιρό, δηλαδή το πόσο μακρυά είναι η Καλαμαριά από το βουνό!  Μαζί με μία σύντομη στάση που κάναμε για να τσιμπήσω και κάτι, μας πήρε σχεδόν μία ώρα για να βγούμε στο βουνό.  Δηλαδή, μία ώρα κινούμασταν με ορεινά ποδήλατα μέσα στην πόλη!  Πραγματικά, η Κρήνη είναι πολύ ωραία γειτονιά, αλλά τα πλεονεκτήματά της σχετίζονται με τη θάλασσα και την παραλία και όχι με το βουνό.  Είναι πραγματικοί ήρωες όσοι έρχονται από την Καλαμαριά με τα ποδήλατά τους για βόλτα στο Σέιχ Σου!

Η ώρα είχε πάει πλέον 5:30 και, για καλή μας τύχη, ο καιρός έκανε μεγάλη μεταβολή: από τρομερή λιακάδα και ζέστη, το γύρισε σε συνεφιά και, κυρίως, δροσιά.  Πραγματικά, ιδανικές συνθήκες για βόλτα στο βουνό, ώστε και μην καούμε από τον ήλιο και να μη λιώσουμε από τη ζέστη.  Κινηθήκαμε σε χαλαρούς ρυθμούς, αλλά η κούραση άρχισε να γίνεται πλέον εμφανής σε μένα, μετά από αρκετές και απαιτητικές ώρες στο ποδήλατο.  Η λαχτάρα μου για μεγάλη βόλτα στο βουνό ήταν μεγάλη, αλλά δυστυχώς τα πόδια δεν με ακολουθούσαν παραπέρα.  Ευτυχώς που και η Ελισάβετ συμμεριζόταν την κατάσταση (αυτή μάλιστα δούλευε το πρωί και μόλι είχε γυρίσει σπίτι) και πρότεινε, πολύ σοφά απ' ό,τι αποδείχτηκε, να φτάσουμε μέχρι τις "Βάρκες" και να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο πίσω. «Εγώ χόρτασα πλέον ποδήλατο», μου έλεγε και ήταν μια πολύ καλή απόφαση.

Στην επιστροφή από τις "Βάρκες" άρχισε να ψιχαλίζει.  Ζυγιάζοντας την κατάσταση και βλέποντας ότι μάλλον δεν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε Καλαμαριά χωρίς να μας πιάσει η βροχή, αποφασίσαμε να κάνουμε μία στάση για μπύρα στην Τούμπα, να προφυλαχτούμε από τη βροχή, να αναπληρώσουμε λίγες δυνάμεις και να σβήσουμε την κυριολεκτική δίψα μας, αυτή τη φορά!  Ίσα ίσα προλάβαμε να φτάσουμε πριν ξεκινήσει η μπόρα.  Ήταν μία σύντομη καταιγίδα, που έριξε όμως πολύ νερό.  Οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι για πολύ ώρα μετά το πέρασμα της βροχής.  Ακόμα καλύτερα για μας: αφού φάγαμε κάτι, ξεσπάσαμε στις μπύρες! 

Με καλή παρέα και μερικές δροσερές μπύρες, ούτε καταλάβαμε πότε βράδιασε.  Τρέχοντας πήραμε τα ποδήλατά "μας" (μη ξεχνάμε ότι και τα δύο της Ελισάβετ ήταν!) και ξεκινήσαμε μία φρενήρη κούρσα μέσα στη βρεγμένη πόλη, με ποδήλατα βουνού, από Τούμπα προς Καλαμαριά.  Απολαυστική διαδρομή, καθώς και τα δύο ποδήλατα κινούνταν με απίστευτους, για ΜΤΒ, ρυθμούς.  Μετά από λίγο ήμασταν ξανά πίσω στην αφετηρία μας.

Θα μπορούσα να είχα τελειώσει εδώ τη διήγησή μου για την ποδηλατική μου εμπειρία αυτό το Σάββατο.  Όμως, ίσως γιατί η κούραση ήταν μεγάλη, ή γιατί είναι απίστευτα βαρετό και άσχημο να κάνεις μόνος σου ποδήλατο, θέλω να προσθέσω εδώ πέρα και τα, λίγα ομολογουμένως, χιλιόμετρα που έκανα, μόνος φυσικά αυτή τη φορά, από την Κρήνη για να επιστρέψω σπίτι.  Αν και μία τυπική διαδρομή που κάνω συχνά μέσα στην πόλη, παρόλα αυτά ήταν τα χειρότερα και πιο κουραστικά χιλιόμετρα όλης της ημέρας!  Το ποδήλατο είναι μία κοινωνική εκδήλωση.

Έφτασα σπίτι αργά το βράδυ.  Η μέρα ήταν πλήρης σε ποδήλατο.  Αν και ξεκίνησε πολύ άσχημα και με δυσοίωνους οιωνούς, εν τούτοις κατέληξε σε μία από τις πιο όμορφες και γεμάτες μέρες της ποδηλατικής μου ζωής.  Αν και ήμουν πτώμα σωματικά, ψυχικά ήμουν ξεκούραστος και γεμάτος.

No comments:

Post a Comment